"Ένας ισχυρός εγωισμός προστατεύει από την αρρώστια αλλά πρέπει να αγαπήσουμε για να μην αρρωστήσουμε και αρρωσταίνουμε όταν δεν μπορούμε πια να αγαπήσουμε".
Η συγκεκριμένη φράση όπως διατυπώθηκε από τον Freud αντιπροσωπεύει εύστοχα, ακόμα και σήμερα, την υπαρξιακή αγωνία και τη ναρκισσιστική οδύνη του κάθε ανθρώπινου όντος. Τα social media έχουν εισβάλλει στη ζωή μας και έχουν κυριαρχήσει. Έχουμε χάσει την έννοια της αληθινής ζωής και ότι συνεπάγεται απ' αυτήν δηλαδή χαρές, ουσιαστική επικοινωνία, αληθινά χαμόγελα, τρυφερά βλέμματα. Ο κόσμος γύρω μας αποτελείται πια από άτομα απομονωμένα, αγχωμένα που κρατούν ένα smartphone στο χέρι τους και κοιτούν εναγωνίως την οθόνη θεωρώντας ότι αυτό τους οδηγεί σε μία αυθεντική επαφή και επικοινωνία και τους καθιστά μέλη μιας ομάδας. Αυτός ο διαρκής ψυχαναγκαστικός έλεγχος της οθόνης δυστυχώς έχει γίνει αποδεκτός και κανείς δε φαίνεται να ενοχλείται. Χάθηκε η μαγεία του ρομαντικού τετ α τετ ή η απόλαυση του ηλιοβασιλέματος σ' ένα όμορφο νησί. Έφηβοι και ενήλικες αφήνουν τη ζωή να κυλάει σαν την άμμο ανάμεσα στα δάχτυλά τους γιατί αντί να νιώσουν την υπεροχή της κάθε φυσικής ομορφιάς εστιάζουν στην οθόνη του κινητού τους και στο πως θα απεικονίσουν σ' αυτήν την ομορφιά απλά για να την μεταφέρουν και να την δείξουν στους άλλους. Έτσι εμφανίζεται το φαινόμενο της "ψευδοταυτότητας" η οποία σημαίνει ότι υπάρχω μέσα από αυτό που δείχνω στους άλλους όχι αυτό που είμαι και νοιώθω δηλαδή είμαι προέκταση της εικόνας μου που την κατασκευάζω. Αυτή η τρέχουσα κατάσταση ωθεί σε διαφόρων μορφής παθολογίες καθώς η εποχή μας σημαδεύεται απ' την κουλτούρα του κενού και του εφήμερου για την οποία ευθύνονται κυρίως τα social media.
για να διαβάσετε το σχετικό άρθρο παρακαλώ πατήστε εδώ