ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΚΟΡΩΝΟΙΟ
Βιώσαμε μία μορφή πολέμου, μία τεράστια κρίση σε πολλές μορφές, τα δεδομένα μας ανατράπηκαν. Συνειδητοποιήσαμε τώρα που η απειλή του κορωνοϊού εξασθενίζει ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο τελικά, χάθηκε η διασκέδαση, η βόλτα, η δουλειά αλλά κυρίως χάθηκαν ανθρώπινες ζωές.
Το μεγαλύτερο κόστος αυτής της κατάστασης ήραν ότι η ήδη υπάρχουσα μοναξιά έγινε εντονότερη. Αν προ κορωνοϊού η μοναξιά ήταν σε οριακά επίπεδα στην περίοδο που ζούμε τώρα (μετά τον κορωνοϊό) αγγίζουμε τα επίπεδα συναγερμού. Όταν αναφερόμαστε στην έννοια μοναξιά εννοούμε την εσωτερική μοναξιά δηλαδή το μοίρασμα της χαράς και της λύπης μας, την ουσιαστική συντροφικότητα, το μοιρασμένο χαμόγελο και μοιρασμένο δάκρυ.
Τέλειωσε η καραντίνα! Θα ξαναβρούμε τη ζωή μας ή θα σέρνουμε πάλι τη μοναξιά σαν σκιά; Η μοναξιά, αυτό το τραγικό συναίσθημα του κενού πλάθεται μόνο από μέσα, από την αποξένωση. Πόσο μπορούμε να ελπίζουμε ότι αυτό θα αλλάξει;
δείτε αναλυτικά το άρθρο κάνοντας κλικ εδώ
Οθόνες και η κουλτούρα του κενού
"Ένας ισχυρός εγωισμός προστατεύει από την αρρώστια αλλά πρέπει να αγαπήσουμε για να μην αρρωστήσουμε και αρρωσταίνουμε όταν δεν μπορούμε πια να αγαπήσουμε".
Η συγκεκριμένη φράση όπως διατυπώθηκε από τον Freud αντιπροσωπεύει εύστοχα, ακόμα και σήμερα, την υπαρξιακή αγωνία και τη ναρκισσιστική οδύνη του κάθε ανθρώπινου όντος. Τα social media έχουν εισβάλλει στη ζωή μας και έχουν κυριαρχήσει. Έχουμε χάσει την έννοια της αληθινής ζωής και ότι συνεπάγεται απ' αυτήν δηλαδή χαρές, ουσιαστική επικοινωνία, αληθινά χαμόγελα, τρυφερά βλέμματα. Ο κόσμος γύρω μας αποτελείται πια από άτομα απομονωμένα, αγχωμένα που κρατούν ένα smartphone στο χέρι τους και κοιτούν εναγωνίως την οθόνη θεωρώντας ότι αυτό τους οδηγεί σε μία αυθεντική επαφή και επικοινωνία και τους καθιστά μέλη μιας ομάδας. Αυτός ο διαρκής ψυχαναγκαστικός έλεγχος της οθόνης δυστυχώς έχει γίνει αποδεκτός και κανείς δε φαίνεται να ενοχλείται. Χάθηκε η μαγεία του ρομαντικού τετ α τετ ή η απόλαυση του ηλιοβασιλέματος σ' ένα όμορφο νησί. Έφηβοι και ενήλικες αφήνουν τη ζωή να κυλάει σαν την άμμο ανάμεσα στα δάχτυλά τους γιατί αντί να νιώσουν την υπεροχή της κάθε φυσικής ομορφιάς εστιάζουν στην οθόνη του κινητού τους και στο πως θα απεικονίσουν σ' αυτήν την ομορφιά απλά για να την μεταφέρουν και να την δείξουν στους άλλους. Έτσι εμφανίζεται το φαινόμενο της "ψευδοταυτότητας" η οποία σημαίνει ότι υπάρχω μέσα από αυτό που δείχνω στους άλλους όχι αυτό που είμαι και νοιώθω δηλαδή είμαι προέκταση της εικόνας μου που την κατασκευάζω. Αυτή η τρέχουσα κατάσταση ωθεί σε διαφόρων μορφής παθολογίες καθώς η εποχή μας σημαδεύεται απ' την κουλτούρα του κενού και του εφήμερου για την οποία ευθύνονται κυρίως τα social media.
για να διαβάσετε το σχετικό άρθρο παρακαλώ πατήστε εδώ
Ο διαχωρισμός μεταξύ αισιόδοξων και απαισιόδοξων αποτελεί αντικείμενο προβληματισμού διαχρονικά.
Στις μέρες μας όμως οι ορισμοί έχουν διαφοροποιήσει το μήνυμά τους καθώς "οι απαισιόδοξοι" δεν είναι οι μίζεροι και αρνητικοί άνθρωποι που συναντούσαμε στο διάβα μας αλλά μία ομάδα ατόμων των οποίων η σκέψη μπορεί να "ξεβολεύει" αλλά είναι άνθρωποι με αρετή και συνειδητότητα που συμβάλλουν με τη στάση τους στη δημιουργία μιας αλληλεγγύης που μπορεί να φέρει τους ανθρώπους πιο κοντά. Οι συγκεκριμένοι άνθρωποι, οι οποίοι δεν είναι οπαδοί της ρήσης "χαμογελάτε είναι μεταδοτικό" χαρακτηρίζονται από κριτική σκέψη και έχουν βαθιά αίσθηση ενός ισχυρού καθήκοντος: Να ασχοληθούν με τον εσωτερικό τους κόσμο και να παρατηρούν με προσοχή τα κοινωνικά δρώμενα. Συνεπώς ο αρνητισμός είναι μία παραγωγική διαδικασία, μία υγιής τοποθέτηση και ο πεσιμιστής είναι ένας ενεργητικός, σκεπτόμενος άνθρωπος ο οποίος τολμά να αποδέχεται την πραγματικότητα χωρίς να εξιδανικεύει ανούσια και κυρίως χωρίς να αναβάλλει την αντιμετώπιση του εκάστοτε προβλήματος γιατί γνωρίζει τις διαστάσεις που το εν λόγω πρόβλημα θα αποκτήσει αργότερα. Η μόνιμα αισιόδοξη τοποθέτηση συνοδευόμενη με χαρά, ηρεμία και ησυχία αδρανοποιεί το μυαλό και δεν το ωθεί στην εξέλιξη. Ο πεσιμιστής είναι σε εγρήγορση, σκέφτεται εναλλακτικές και είναι καλά προετοιμασμένος για το ενδεχόμενο ότι κάτι μπορεί να εξελιχθεί στραβά. Μήπως λοιπόν το "ξεβόλεμα" και οι "ατυχίες" μας ωθούν να γίνουμε εφευρετικοί, ονειροπόλοι ή καλλιτέχνες;για να διαβάσετε το σχετικό άρθρο παρακαλώ πατήστε εδώ
Οι Αυτόφιλες Σχέσεις
Στην εποχή μας γίνεται συχνά λόγος για το φαινόμενο του ναρκισσισμού και πολλοί αδυνατούν να σκιαγραφήσουν το προφίλ του ναρκισσιστή έχοντας απλά μια θολή εικόνα του νεαρού Νάρκισσου της αρχαιότητας. Ο ναρκισσιστής δεν βιώνει επί της ουσίας τον έρωτα ή τη βαθιά αγάπη διότι δεν δίναται να αναπτύξει βαθιές σχέσεις. Στοχεύουν απλά στο να ελκύσουν το αντικείμενο της επιθυμίας τους, να το κατακτήσουν και κατόπιν τούτου απομακρύνονται, αδιαφορούν. Διακατέχονται από μια διαρκή έως και "βασανιστική" ανάγκη να περιβάλλονται από άτομα που τους αγαπούν και τους θαυμάζουν. Πολύ συχνά παρουσιάζονται διχασμένοι καθώς η απεγνωσμένη ανάγκη τους να τραβήξουν την προσοχή συμπορεύεται με μια υπέρμετρη αλαζονεία. Η απόλαυσή τους έγκειται στις φιλοφρονήσεις που εισπράττουν και πολύ συχνά γίνονται χειριστικοί γιατί έχουν την άποψη ότι δικαιούνται να ελέγχουν όσους συμπορεύονται μαζί τους και δυστυχώς δεν βιώνουν καμμία ενοχή. Αναζητούν την προσοχή από τους γύρω τους, τους οποίους όμως υποτιμούν διαρκώς. Κάθε σχέση που ξεκινούν είναι καταδικασμένη διότι οι ίδιοι δεν βρίσουν ικανοποίηση και συνεπώς αυτό που πλέον κυριαρχεί στους ναρκισσιστές είναι τεράστιο κενό και μια αφόρητη πλήξη.για να διαβάσετε το σχετικό άρθρο παρακαλώ πατήστε εδώ
"Κορωνοϊός": Μία Σφίγγα του καιρού μας
photo: freepik.com
Είναι γεγονός ότι έχουμε βρεθεί αντιμέτωποι με μία απροσδόκητη κατάσταση, αυτή του κορωνοϊού.
Εδώ και ένα χρόνο, ο άνθρωπος ένιωσε και εξακολουθεί να νιώθει αποδιοργανωμένος, αδύναμος και εύθραυστος μπροστά σ' έναν ύπουλο μικροσκοπικό εχθρό. Δύσκολο να γίνει αποδεκτή η καινούργια πραγματικότητα αλλά όχι ακατόρθωτο. Η ψυχική δύναμη που υπάρχει κρυμμένη μέσα μας μπορεί να απελευθερωθεί και να χρησιμοποιηθεί με τον πλέον αποδοτικό τρόπο προκειμένου όχι μόνο να επιβιώσουμε αλλά και να βαδίσουμε εκ νέου στα γνώριμα μονοπάτια της ζωής προ κορωνοϊού.
Αυτή τη φορά όμως είμαστε πιο δυνατοί, οπλισμένοι με συνείδηση της προσωπικής μας ευθύνης και της ευθραστότητας μας καθώς επίσης και με τη γνώση που η επιστήμη μας προσφέρει.
Πόσο μαγική είναι αλήθεια η ανθρώπινη ικανότητα η οποία εξερευνά το σύμπαν όλο και αναζητά νυχθημερόν λύσεις για το εκάστοτε πρόβλημα που απρόσμενα μας επισκέπτεται! Και πράγματι τις βρίσκει.
Ας μη προσπερνάμε λοιπόν τη δύναμη του νου και της ψυχής. Έτσι θα κρατήσουμε τα μάτια μας ανοικτά και πορευτούμε προς ένα καλύτερο μέλλον.
για να διαβάσετε το σχετικό άρθρο παρακαλώ πατήστε εδώ
Η Δραχμούλα και η Ψεύτικη αθωότητα
Η ανθρώπινη φύση πολύ συχνά νοσταλγεί και αναζητά το παρελθόν προκειμένου να αντιμετωπίσει τις ενδεχόμενες αντιξοότητες που συμβαίνουν στο παρόν. Η μνήμη μέσα στα αλεπάλληλα παιχνιδίσματά της μας φέρνει αντιμέτωπους με την εικόνα της μαμάς, την πατρική φιγούρα, το χάδι της γιαγιάς, ένα πιάτο φρεσκομαγειρεμένο φαγητό, ένα δρομάκι που πρωτοονειρευτήκαμε και τόσες άλλες μνήμες που θέλοντας ή μη αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μας, της σκέψης του παρελθόντος γενικότερα. Πόσο συχνά δεν αναρωτιόμαστε για το πόσο γρήγορα κύλησε ο χρόνος, πόσες φορές δε λαχταράμε να ακούσουμε τα παραμύθια του τότε, να επαναλάβουμε κινήσεις, ακούσματα ακόμα και γεύσεις που μας σημάδεψαν, που μας ταρακούνησαν, που μας έκαναν να γνωρίσουμε τον κόσμο, την πίκρα, τον έρωτα, τον πόνο..
ΠΩΣ ΕΠΙΛΕΓΩ ΤΟ ΘΕΡΑΠΕΥΤΗ ΜΟΥ
Στη σημερινή εποχή ένα μεγάλο ποσοστό ατόμων αντιμετωπίζουν πολλές μορφές δυσφορίας που τους εμποδίζουν να λειτουργήσουν σε επαγγελματικό ή προσωπικό επίπεδο. Έχουν λοιπόν την ανάγκη να επιλέξουν ένα θεραπευτή που θα τους βοηθήσει να εντοπίσουν τα αίτια της συγκεκριμένης δυσφορίας, να έρθουν αντιμέτωποι μ’ αυτά και να οδηγηθούν σε σταδιακή απαλλαγή μέσω της θεραπείας.
Ο θεραπευτής που θα επιλέξουν θα πρέπει να έχει ένα γνήσιο ενδιαφέρον γι’ αυτούς και να τους προσεγγίσει με υπομονή χωρίς να τους επικρίνει. Θα πρέπει να έχει αίσθηση της συνολικής ψυχολογίας του κάθε ασθενούς, η οποία θα βασίζεται κυρίως στην εμπειρία και στη θεωρητική γνώση. Τα δύο τελευταία, παρέχουν στο θεραπευτή τη δυνατότητα να έχει πλούτο εύστοχων και χρήσιμων παρατηρήσεων ανάλογο σε κάθε περίπτωση, όμως η εφαρμογή των ψυχοδιαγνωστικών εννοιών πρέπει να γίνεται με απόλυτη προσοχή γιατί κάθε ασθενής αποτελεί ξεχωριστή οντότητα. Οι γνώσεις που προσφέρει η θεωρία βοηθούν τον θεραπευτή στην επικοινωνία της ενσυναίσθησης με το θεραπευόμενο. Ο θεραπευτής που συνεργάζεται με ασθενείς οποιασδήποτε κατηγορίας (ιδεοψυχαναγκαστικούς, καταθλιπτικούς, υστερικούς κ.ά) θα πρέπει να έχει υιοθετήσει μια στάση συναισθηματικά σταθερή και κυρίως μη επικριτική καθώς η βασική μη επικριτική αποδοχή αποτελεί μια αναγκαία συνθήκη για τη θεραπεία. Αυτό είναι απαραίτητο διότι οι ασθενείς ενδεχομένως να φοβηθούν από μία ενδεχόμενη κριτική και να αρνηθούν την ολοκλήρωση της θεραπείας.
Οφείλει όμως να σημειωθεί ότι ο θεραπευτής θα πρέπει να εντοπίσει τις εσωτερικές παρορμήσεις του ασθενούς και να αντιληφθεί αν τα λόγια τους ή οι δηλώσεις τους είναι αληθείς ή μη. Παραδείγματος χάρη πολλοί καταθλιπτικοί προσπαθούν να είναι καλοί για να αποφύγουν την απόρριψη και έγκειται στη θεραπεύτρια να ανακαλύψει τα όρια μεταξύ αλήθειας και ψεύδους.
Επιλέγουμε λοιπόν ένα θεραπευτή με ευαισθησίες, με ήρεμη προσέγγιση, με ερευνητικό βλέμμα, ευέλικτο τρόπο προσέγγισης και διαρκή προσπάθεια στήριξης και ανακούφισης.
Ο θεραπευόμενος χρειάζεται χρόνο για να εκφραστεί αφενός αλλά και να εσωτερικεύσει την παρουσία του θεραπευτή σαν μια αξιόπιστη και θετική πηγή. Γι’ αυτό το λόγο ο θεραπευτής πρέπει να αφιερώσει μεγάλο χρονικό διάστημα για να αποδείξει ότι δέχεται τον ασθενή έως ότου οι συνειδητές προσδοκίες της απόρριψης που ένας καταθλιπτικός ασθενής βιώνει να διερευνηθούν και να ακυρωθούν. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι δε θα πρέπει η σχέση θεραπευτή και θεραπευόμενου να βασίζεται σε απόλυτη ειλικρίνεια και εντιμότητα αμφίδρομα.
Άρα καταλήγουμε στο γεγονός ότι η σχέση θεραπευτή – θεραπευόμενου είναι μοναδική καθότι ανάγει το δρόμο για το δεύτερο να αντιμετωπίσει τα προβλήματά του, να αυξήσει την αυτοεκτίμησή του και να ζήσει μια ισορροπημένη πλήρη ζωή.
ΨΥΧΙΑΤΡΙΚΗ - ΨΥΧΑΝΑΛΥΣΗ - ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ
Η ψυχιατρική είναι η επιστήμη η οποία άμεσα συνδέεται με την ιατρική και η ιατρική της ταυτότητα είναι εμφανής βάση του τρόπου που χειρίζεται τους αρρώστους.
Η ψυχανάλυση είναι μια ψυχολογική θεωρια που εστιάζεται στην μελέτη όλων των δραστηριοτήτων του ανθρώπου. Ένα άλλο κριτήριο διαχωρισμού ψυχιατρικής και ψυχανάλυσης είναι «η πελατεία».
Η μεν ψυχανάλυση απευθύνεται σε μία ιδιωτική πελατεία συγκεκριμένου κοινωνικοοικονομικού επιπέδου η οποία συνειδητά αναζητά απαντήσεις σε προσωπικά θέματα. Από την άλλη πλευρά η ψυχιατρική ασχολείται με άτομα με βαριά ψυχικά προβλήματα τα οποία ενίοτε βρίσκονται σε κοινωνική απομόνωση.
Ενώ ο διαχωρισμός φυσιολογικού – παθολογικού συναντάνται όχι μόνο στην ψυχιατρική αλλά και στην ψυχανάλυση, ακολουθούνται διαφορετικοί μέθοδοι αντιμετώπισης της ασθένειας.
Όσον αφορά στη ψυχιατρική το παθολογικό εντοπίζεται, γίνεται διάγνωση και χαρακτηρίζεται βάση ενός προδιαγεγραμμένου συστήματος ταξινόμησης και συνήθως αντιμετωπίζεται στο νοσοκομείο δηλαδή ορίζεται με απόλυτο και σαφή τρόπο και εστιάζεται στον εντοπισμό οργανικών αιτιών για κάθε ψυχική διαταραχή. Στόχος δηλαδή της ψυχιατρικής είναι να αναζητήσει τους μηχανισμούς που ευθύνονται για το πρόβλημα και να παρέμβει βιολογικά ή χημικά για την αποκατάστασή του.
Η ψυχανάλυση εμπεριέχει τον όρο «φυσιολογικό» και προτείνει μία βαθμιαία μετάβαση από το παθολογικό στο φυσιολογικό αποδραματοποιώντας τις διαστάσεις της ψυχικής ασθένειας σε σύγκριση με την ψυχιατρική. Σύμφωνα με την ψυχανάλυση εξετάζονται οι καθοριστικοί παράγοντες των ψυχολογικών φαινομένων στο εσωτερικό του ανθρώπου. Χρησιμοποιούνται οι έννοιες της συνείδησης, του πνεύματος, της σκέψης και του συναισθήματος.
Στο πεδίο της ψυχανάλυσης παρατηρείται σημαντική εξέλιξη από την εποχή του Freud και μετά διότι παρατηρείται διεύρυνση του αρχικού ερευνητικού και θεραπευτικού πεδίου της ψυχανάλυσης, το οποίο αρχικά περιοριζόταν στις νευρώσεις ενώ τώρα περιλαμβάνει διάφορες κατηγορίες ατόμων, παιδιών, γυναικών, ενηλίκων διαφόρων ηλικιών.
Διακρίνονται δύο τάσεις στο πλαίσιο της παγκόσμιας ψυχαναλυτικής κοινότητας. Η μία τάση βασίζεται στην αμιγή ψυχανάλυση ενώ η άλλη προσπαθεί να εντάξει την ψυχανάλυση σε σχήματα διδακτικά και θεραπευτικά πιο οικονομικά, πιο λειτουργικά και ευέλικτα δηλαδή αποτελεί διευκόλυνση της καθημερινότητας μας και εστιάζει στη βελτίωση των συνθηκών ζωής σε προσωπικό και κοινωνικό επίπεδο.
Ο ψυχαναλυτής ακούει και παρεμβαίνει πάντα ψυχαναλυτικά σε όλες τις θεραπευτικές του πράξεις είτε αναφέρεται στην τυπική μορφή ψυχανάλυσης είτε όχι.
Η ψυχανάλυση μπορεί να συμβάλλει στην επιμόρφωση άλλων επαγγελματιών όπως ψυχολόγοι, ψυχίατροι, παιδαγωγοί.
Διαμέσου της ψυχανάλυσης έχει αποδειχθεί η ενεργή παρουσία των εμπειριών του παρελθόντος μέσα μας παρά τη θέλησή μας ακόμα και από την περίοδο της βρεφικής ηλικίας. Εμπειρίες, γεγονότα που διέτρεξαν το νου μας ή και το σώμα μας, εμπειρίες συνδεδεμένες με τις προσωπικές μας αναζητήσεις, η ανάγκη στήριξης, αποδοχής και αγάπης από τον άλλον είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με τη διαμόρφωση της εκάστοτε ψυχολογικής μας κατάστασης. Έτσι λοιπόν εστιάζει στη μεθοδολογία που θα μας επιτρέψει την πρόσβαση στο ασυνείδητο.
Η ψυχιατρική επηρεαζόμενη από τις ιατρικές της ρίζες δεν είναι δυνατόν να λειτουργήσει εκτός θεραπευτικού πλαισίου. Η επιρροή της μιας επιστήμης και της άλλης είναι δεδομένη, όμως τα όρια είναι λεπτά και θα πρέπει να δοθεί ιδιαίτερη προσοχή ούτως ώστε να μην απειλείται η ιδιαιτερότητα και η θέση της κάθε μιας απ’ τις δύο. Ενίοτε ελλοχεύει ο κίνδυνος να γίνει επιπόλαια και επιφανειακή μεταφορά μεθόδων από το ένα πεδίο στο άλλο ή να γίνουν γενικεύσεις ή υπεραπλουστεύσεις που να οδηγήσουν σε αδιέξοδο.
Η ψυχολογία διακρίνεται για την αυτονομία της και έχει ως αντικείμενο μελέτης τον ψυχισμό του ανθρώπου και τη συμπεριφορά του ενώ ταυτόχρονα ερευνά τα διάφορα φαινόμενα, τους νόμους που διέπουν αυτά τα φαινόμενα που συναντάμε σ’ έναν ασθενή και να επιδράσει στη μεταβολή αυτών των φαινομένων. Η ψυχιατρική έχει διαφορετική ταυτότητα από την ψυχολογία λόγω των διαφορετικών μεθόδων όπως έχει ήδη αναφερθεί αλλά επίσης και λόγω του διαφορετικού προσανατολισμού και στάσης της. Εστιάζει στον ψυχικά πάσχοντα άνθρωπο και όχι στον ψυχισμό του ή στα ψυχολογικά ή κοινωνικά φαινόμενα που τον συνοδεύουν, χωρίς βέβαια να αδιαφορεί πλήρως.
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Το ταξίδι που οδηγεί στη βελτίωση του ψυχισμού ενός ατόμου και κατ’ επέκταση της ζωής του έχει δύο συνοδοιπόρους, τον ασθενή και το θεραπευτή. Ο δεύτερος επιτελεί λειτούργημα γιατί θα πρέπει να προσφέρει την αμέριστη συμπαράσταση και υποστήριξή του στον ασθενή προκειμένου αυτός να οδηγηθεί σε μία εσωτερική αναζήτηση, να ανιχνεύσει και την πιο απλή πτυχή του εαυτού του, να κάνει αναδρομή στις εμπειρίες του παρελθόντος να αναβιώσει το επώδυνο που οφείλεται σε καταστάσεις που τον σημάδεψαν και τέλος να εντοπίσει τα αίτια που ευθύνονται για ψυχολογικά του τραύματα. Έχοντας δίπλα του το θεραπευτή και εισπράττοντας την κατανόηση και την ενθάρρυνση απ’ αυτόν συνειδητοποιεί τι θέλει να αλλάξει στην ουσία και αντιλαμβάνεται πλέον ότι όλα είναι εφικτά και η λύση μπορεί να επιτευχθεί μέσα από ένα κλίμα εμπιστοσύνης και ασφάλειας. Η αυθεντικότητα είναι απαραίτητο χαρακτηριστικό στη σχέση των εμπλεκόμενων μελών. Η αποδοχή που ο θεραπευτής προσφέρει στον ασθενή τού δίνει την δυνατότητα να χαλαρώσει να αποκαλύψει τις αλήθειες, οδυνηρές ή μη που τον έχουν σημαδέψει στην πορεία της ζωής του και με μικρά και σταθερά βήματα να βρει τον εαυτό του και να θέσει τη σχέση του με τους άλλους σε καινούργιες βάσεις. Η διαδραστικότητα είναι παρούσα στη ζωή κάθε ανθρώπου αλλά ο θεραπευτής θα τον βοηθήσει να επιτευχθούν αυτά με υγιείς κοινωνικές σχέσεις. Η διαδικασία αυτή είναι ξεχωριστή γιατί βοηθά πρωταρχικά το θεραπευόμενο να ωριμάσει ενώ μπορεί έμμεσα να επιτευχθεί μια γενικότερη βελτίωση των δυνατοτήτων του και των δεξιοτήτων του, ούτως ώστε να γίνει ευκολότερη η προσέγγιση των στόχων του.
Η ζωή του αλλάζει, οι σχέσεις του αλλάζουν και με προσπάθεια και με αμοιβαία εμπιστοσύνη είναι απολύτως βέβαιο ότι το αποτέλεσμα θα είναι καταλυτικό.
ΠΟΤΕ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΞΕΚΙΝΗΣΩ ΝΑ ΕΠΙΣΚΕΠΤΟΜΑΙ ΕΝΑ ΘΕΡΑΠΕΥΤΗ
Δεν είναι το ίδιο να γνωρίζεις ένα πράγμα μέσα από το νου σου και να το ακούς από κάποιον από έξω...
Πλάι στις απαιτήσεις της ζωής, η αγάπη είναι ο μέγας παιδαγωγός και με τη βοήθεια της αγάπης όσων βρίσκονται κοντά του, το ατελές ανθρώπινο ον πείθεται να δείξει σεβασμό απέναντι στις προσταγές της αναγκαιότητας.
SIGMUND FREUD
Ένα μεγάλο ερώτημα που συχνά θέτουν οι πάσχοντες από διάφορες μορφές διαταραχών είναι το εξής «Πότε πρέπει να ξεκινήσω να επισκέπτομαι ένα θεραπευτή;»
Αυτό το ερώτημα για να απαντηθεί πρέπει να ληφθούν υπόψιν πολλοί παράμετροι. Αρχικά το είδος της διαταραχής από το οποίο υποφέρει το κάθε άτομο και σε τι βαθμό επηρεάζει την καθημερινότητά του. Εάν νιώθει ότι οι αρνητικές σκέψεις, οι φοβίες, το άγχος και γενικότερα το αίσθημα πανικού επαναλαμβάνεται ως εδραιώνεται τότε η ανάγκη να έρθω σε επαφή μ’ ένα θεραπευτή είναι άμεση. Όταν αδυνατεί να απολαύσει τις απλές χαρές της ζωής και να νιώσει ευγνωμοσύνη για ότι του έχει προσφερθεί εξαιτίας του αδιεξόδου μέσα στο οποίο είναι εγκλωβισμένος θα πρέπει να έρθει σε άμεση επικοινωνία.
Αυτό δε σημαίνει βέβαια ότι και ελαφρύτερης μορφής συμπτώματα πρέπει να αγνοηθούν γιατί υπάρχει κίνδυνος να εξελιχθούν και να αποκτήσουν μεγαλύτερες διαστάσεις.
Αξίζει λοιπόν να σημειωθεί ότι η επαφή μ’ ένα θεραπευτή ανοίγει το δρόμο για μία καλύτερη ποιότητα ζωής όπου ο ασθενής απελευθερωμένος από τις διαταραχές που τον πλήττουν κάνει μια καινούργια αρχή και μαθαίνει να ατενίζει το μέλλον με αισιοδοξία και η ελπίδα κάνει εκ νέου την εμφάνισή της στη ζωή του. Ο πόνος, ο φόβος, η εσωτερική αγωνία αντικαθίστανται με αισιοδοξία, καλή διάθεση και αγωνιστικότητα και να οδηγηθούν σε σταδιακή απαλλαγή μέσω της θεραπείας.
Η δύναμη του ευσυνείδητου θεραπευτή είναι σημαντική στην ισόβια διαδικασία της προσπάθειας που καταβάλλει να μεγιστοποιήσει το καλό και να ελαχιστοποιήσει την πρόκληση βλάβης.
Αξίζει να σημειωθεί ότι κατά τη διάρκεια της ψυχαναλυτικής θεραπείας, αναπτύσσονται αισθήματα αγάπης και κατ’ επέκτασιν η αγάπη δίνει στο θεραπευτή τη συναισθηματική δύναμη να καλλιεργήσει την αλλαγή και στον ασθενή το κουράγιο να την επιδιώξει.